Naastenliefde of gewoon verslaafd aan bevestiging?

Naastenliefde of gewoon verslaafd aan bevestiging?

Herken je dat bij jezelf? Doe je ook alles voor iedereen in de hoop op een klein beetje erkenning? Wij mensen die hiermee worstelen cijferen zichzelf helemaal weg voor een beetje positieve aandacht en natuurlijk om negatieve aandacht te vermijden. Eigenlijk zijn we niet veel anders dan verslaafden die hun lichaam verkopen om maar high te kunnen worden. Alleen kunnen wij ons voor houden dat we erg ‘heilig’ zijn als we ons afhankelijk en super-meegaand op stellen en ons door anderen laten gebruiken. Maar is dit wat God bedoeld als Hij zegt ‘heb je naaste lief als jezelf’ en ‘doe goed aan alle mensen’? Is onze verslaving aan bevestiging van mensen echt goed voor onszelf en de ander?

Afhankelijk zijn van de bevestiging van anderen zorgt er voor dat we al onze tijd en energie steken in het behagen van anderen en onze eigen persoonlijke voorkeuren en verlangens onderdrukken. Hierdoor zijn we niet echt onszelf maar zijn we alles-voor-anderen. Misschien verwijzen we naar 1 Cor. 9: 19 waar Paulus zegt dat hij de slaaf van iedereen geworden om zo veel mogelijk mensen te winnen. Paulus heeft het hier echter hoe hij zich in verschillende culturen aanpast in de verkondiging van het evangelie. Hij heeft het niet over je opstellen als een slaaf (of sloof) om zo wat erkenning en bevesting van mensen te krijgen. Ondertussen komen we niet voor onszelf op, glimlachen we als we gekwetst worden terwijl het diep van binnen kookt. Op deze wijze zijn we niet eerlijk tegen onszelf en tegenover anderen hoe we ons echt voelen. Op deze manier is een echte en diepe connectie met onze medemens niet mogelijk. Dit heeft ook een nadelig effect op onze romantische relaties, want onze enige manier van een relatie onderhouden is door altijd oppervlakkig aardig en afstandelijk vriendelijk te zijn maar van echte intimiteit is geen sprake. Ons echte hart is verborgen achter een veilige hoge muur, bang voor afwijzing en verwerping.

Door alles-voor-anderen te willen zijn maar tegelijkertijd onszelf niet bloot te geven, krijgt de goedbedoelende ander ook niet de kans om er echt voor ons te kunnen zijn. Door onze afhankelijke houding maken we het ook heel moeilijk voor sommige wat dominantere mensen om geen misbruik van ons te maken. We zeggen tenslotte altijd ja, geven nooit of nauwelijks tegengas en als we zelf wat tegengas krijgen geven we heel snel toe. Hoewel het op korte termijn prettig voelt voor de wat dominantere medemens dat we altijd zo meegaand zijn hebben zij uiteindelijk te maken met schaamte en schuldgevoelens voor het feit dat zij ons hebben gebruikt. In het ergste geval maken we zelf hier misschien weer subtiel gebruik van om hen te manipuleren om ons de bevestiging en aandacht te geven waar wij ons zo voor uitsloven. Niet echt de definitie van naastenliefde?

Dus uiteindelijk doen we onszelf en anderen tekort als we niet echt zijn in onze omgang met hen. We moeten eerlijk onze boosheid kunnen tonen als we gekwetst worden, blijdschap als we blij zijn, verdriet als we pijn hebben en zo voorts. Op deze manier kunnen we veel diepere relaties bouwen omdat we de ander daarmee ook de kans geven om iets goed te maken, ons te troosten of samen met ons te feesten.  Echt zijn, echt jezelf zijn zonder dat je bepaalde onplezierige emoties uitzet kan misschien wat eng lijken in het begin maar op de lange duur geeft het veel meer voldoening voor jezelf en anderen. Ga dus jouw verlangens en belangen najagen, niet op een zelfzuchtige manier die geen rekening houdt metd e belangen van anderen, maar wel op een manier die laat zien dat je van jezelf houdt en jezelf hoog acht net zoals God dat doet. Als je vanuit die houding de ander leert lief te hebben als jezelf heb je heel wat meer echte liefde en vriendschap te bieden.