Echt gelukkig zijn

Ik had gisteren een gesprek met iemand in de kerk die niet kon begrijpen dat ik gelukkig was. Ik denk dat hij daarin niet de enige is. Hoe kan je verdrietig zijn en gelukkig tegelijkertijd? Hoe kan je je kinderen zien lijden en tegelijkertijd gelukkig zijn? Hoe kan je afwijzing en verwerping incasseren en tegelijkertijd gelukkig zijn? Hoe kan je hele pijnlijke herinneringen onder ogen zien en tegelijkertijd gelukkig zijn? Hoe kan je op allerlei gebieden van je leven gebrek lijden en toch gelukkig zijn?  Hoe kan je zonder een respectabele positie in de maatschappij of kerk gelukkig zijn? Ben je misschien toch nog bezig je pijn, onmacht en boosheid te onderdrukken? Heb je je misschien terug getrokken in een fantasie-wereld en sta je niet meer met beide benen op de grond? Ben je misschien wat masochistisch en wil je juist lijden om zo het misbruik van het verleden steeds weer her te beleven? Of zou Jezus toch gelijk hebben gehad toen Hij in de bergrede stelde (Matteüs 5:1-12):

Gelukkig wie nederig van hart zijn.

Gelukkig de treurenden.

Gelukkig de zachtmoedigen.

Gelukkig wie hongeren en dorsten naar gerechtigheid.

Gelukkig de barmhartigen.

Gelukkig wie zuiver van hart zijn.

Gelukkig de vredestichters.

 Gelukkig wie vanwege de gerechtigheid vervolgd worden.

Gelukkig zijn jullie wanneer ze je omwille van mij uitschelden, vervolgen en van allerlei kwaad betichten.

Verheug je en juich, want je zult rijkelijk worden beloond in de hemel; zo immers vervolgden ze vóór jullie de profeten.

Het is echt mogelijk om diep verdriet te hebben in je ziel, te lijden onder tegenstand en verdrukking, te verlangen naar gerechtigheid omdat je te lijden hebt onder het onrecht, en toch tegelijkertijd gelukkig te zijn, nederig van hart te blijven, barmhartig te leven en je hart zuiver te houden. In eigen kracht? Zeker weten niet, maar wel door de kracht van Gods liefde in een hart wat zich in vertrouwen aan Hem overgeeft.

Dit is waarom ook Paulus als volgeling van Jezus kon stellen in2 Korintiërs 6:10

10 we hebben verdriet maar toch zijn we altijd verheugd, we zijn arm maar toch maken we velen rijk, we bezitten niets maar toch hebben we alles.

Wat een getuigenis van de kracht van God aan het werk in Zijn hart. Hij had verdriet, was arm en bezat niets meer en toch was hij verheugd.

Echt gelukkig zijn hangt niet af van de omstandigheden maar is een hartgesteldheid bewerkt door de diepe liefde van God.

Ik ben zelf de afgelopen twee en een half jaar door een heel diep dal gegaan en verloor bijna alles en iedereen waar ik van hield. Ook nu nog zijn mijn omstandigheden menselijk en vanuit materieel opzicht gezien verre van ideaal. En toch ben ik zo innig dankbaar dat God dit heeft toegelaten in mijn leven. Ik had deze loutering nodig. Ik had ook vaak in het verleden gebeden dat Hij alles zal doen en toe laten om mij te louteren en meer te vormen naar het beeld van Christus. Echter toen dit werkelijkheid werd raakte ik in paniek en wilde ik van het lijden verlost worden. De pijn was ondragelijk. En toch was het zo goed want daardoor kwam het diep weggestopte vuil, zelfs vanuit mijn vroege kindertijd naar boven. Het was aanvankelijk erg overweldigend maar toen ik stopte met mijn ogen te richten op het lijden en mijn pijn en op de mensen die hieraan bijdroegen en ze weer in vertrouwen ging richten op Christus kwam er reiniging en herstel in deze diepe kerkers van mijn ziel waar ik zo lang geketend was. Het zware juk werd verbroken en de zachte en lichte last van Christus werd mijn nieuwe juk. Het is eigenlijk niet uit te leggen, ik ben gewoon dankbaar en blij. Christus in mij is mijn bron van geluk en hoop op heerlijkheid, de rest is bijzaak. Na jarenlang verlangen en zoeken naar meer van Christus in mijn leven, heb ik het uiteindelijk op deze manier mogen vinden. Hij was er altijd al maar ik moest komen op het punt dat ik onderkende dat er nog veel dingen in mijn leven niet aan Hem overgegeven waren. Vervolgens moest ik komen op het punt dat ik dit alles kon overgeven aan Hem, ook de allerdiepste weg gestopte herinneringen, pijn, boosheid en verdriet.Niet dat ik reeds het einddoel, de voorbestemming van gelijkvormigheid aan Christus heb bereikt, maar ik kan nu hetgeen achter me ligt op een goede manier vergeten en me uitstrekken naar hetgeen Hij voor me heeft.

Wat Hij voor mij heeft gedaan wil en kan Hij bij elk mens doen die in vertrouwen bij Hem komt en van Hem weer leren om zich volledig aan Hem en Zijn liefde over te leren geven. Nog steeds zegt Hij:

Kom naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven. 

(Matt. 11:28)